رضا رویگری بازیگر سریال «به کجا چنین شتابان» با آی‌فیلم به گفت و گو پرداخت.
به گزارش آی‌فیلم، شاید بیشترین تصویری که از "رضا رویگری" در یک دهه اخیر در ذهن ما شکل بسته، تصویر «کیان» ایرانی در مجموعه «مختارنامه» با بازی اوست. اما او در نقش های متفاوتی ظاهر شده که برخی از آنها مثلا در سینما در دو فیلم «اجاره نشین‌ها» و «بوتیک» از نقش های ماندگارند. اتفاقا نقش شاپوری در بوتیک شباهت هایی با نقش احتشام در سریال «به کجا چنین شتابان» دارد؛ اما رویگری در گفت و گویی که با او داشتیم، به تفاوت بازی در این دو نقش اشاره می کند و برای ما از نقش «فریدون احتشام» می گوید.
*آقای رویگری یکی از بهترین بازی های شما که در حافظه من و شاید خیلی های دیگر ثبت شده، نقش شاپوری در فیلم «بوتیک» است. یک نشانه هایی از آن شخصیت را در نقش فریدون احتشام هم می توان ردیابی کرد. خودتان اینطور فکر نمی کنید؟
اتفاقا من سعی کردم به گونه ای بازی کنم که این دو کاراکتر در ذهن مخاطب، شبیه و نزدیک به نظر نرسد. شاید برخی از خصلت های رفتاری یا مشترک بودن بازیگر هر دو نقش که خودم بودم، باعث شده شاپوری در ذهن شما تداعی شود. ضمن اینکه در «بوتیک» فقط در چند سکانس "شاپوری" را می بینیم و در واقع آن نقش، نقش کوتاهی بود؛ اما در اینجا با سریال و قصه طولانی تری مواجه هستیم و "فریدون احتشام" حضور پررنگ تری دارد و این یعنی موقعیت های بیشتری برای پرداخت به شخصیت وجود داشت. ضمن اینکه شاپوری شخصیت منفی تری بود و مخاطب را از خود منزجر می کرد؛ اما احتشام به نظر من یک شخصیت خاکستری است و حتی ممکن است مخاطب یک جاهایی دلش به حالش بسوزد! به همین دلیل هم وقتی فیلمنامه را خواندم به این کاراکتر علاقمند شدم و به آقای "طالبی" گفتم من این نقش را بازی می کنم. یادم هست که گفتم یا این نقش یا اصلا بازی نمی کنم.
*یعنی آقای طالبی با انتخاب شما برای این نقش مخالف بودند یا نقش دیگری را در نظر گرفته بودند؟
آقای طالبی با توجه به همکاری با مرحوم خسرو شکیبابی در فیلم «دست های خالی» و شناختی که از بازیگری او داشت، ایشان را برای این نقش در نظر گرفته بودند که متاسفانه تا فیلمنامه آماده شود و پروژه کلید بخورد، شکیبابی از دنیا رفت. برای من هم نقش هاتف را در نظر گرفتند که بعد علی عمرانی آن را بازی کرد. همانطور که گفتم من با خواندن فیلمنامه عاشق نقش فریدون شدم و آقای طالبی هم موافقت کرد و ظاهرا بعد از اینکه خسرو فوت کرد، خودشان هم تصمیم گرفته بودند که این نقش را به من پیشنهاد بدهند
*حالا چرا شیفته این نقش شدید؟
همانطوری که گفتم به نظرم فریدون احتشام یک نقش منفی مطلق نبود، بلکه شخصیتی خاکستری داشت و همین ویژگی، فراز و فرودهای نقش را بیشتر می کرد، چند بعدی بود و به نوعی شخصیت تخت و یکدستی نبود، بلکه پیچیدگی داشت. نقش ها و شخصیت های خاکستری به خاطر همین تضادهایی که درونشان هست به لحاظ بازیگری، چالش برانگیزترند و به بازیگر امکان مانور بیشتری در بازیگری می دهند. ایفای چنین نقش هایی گرچه از یکسو سخت تر است؛ اما لذت بیشتری هم دارد و من دوست دارم از بازی کردنم لذت ببرم و با نقش کلنجار بروم و نقش فریدون این امکان را به من می داد.
بیشتر بخوانید:
یونس در دام فریدون
جاسوس فریدون در دفتر یونس کیست؟
رضا رویگری پس از ۱۰ سال روی صحنه می‌رود
*حتی می توان ویژگی های فیزیکی این شخصیت را هم خاص دانست که شمایل و واکنش های متفاوتی در چهره اش نسبت به بقیه کاراکترها داشت؟
جالب است که به شما بگویم من به آقای طالبی پیشنهاد دادم که یک لنز خاکستری بگذارم که ویژگی های ظاهری و رفتاری این شخصیت، هم سنخ با هم شوند منتها به دلیل اینکه بخشی از بازی من در ایفای این نقش و به اصطلاح درآمدن شخصیت احتشام، به میمیک صورت و به بازی چهره به ویژه بازی با چشم و نگاه نیاز داشت، آقای طالبی مخالفت کردند و گفتند لنز ممکن است مانع از تاثیرگذاری بازی چشمی شود. یادتان باشد چشم و حرکات آن و جنس و نوع نگاه و به طور کلی بازی با نگاه مهم ترین استفاده دراماتیک از صورت است که می تواند احساس و عواطف مختلفی از یک پرسوناژ را به مخاطب منتقل کند و به باور پذیری نقش کمک کند. گرچه بازی با چشم و نگاه در سینما به دلیل کلوزآپ و نمایش فیلم روی پرده بیش از تلویزیون کاربرد دارد و در واقع در سینما بیشتر خودش را نشان می دهد.
*حالا از ایفای این نقش راضی هستید؟
قطعا راضی هستم. وقتی بازیگری با یک نقش روی کاغذ و فیلمنامه ارتباط برقرار می کند، یعنی با یک عشق و علاقه قبلی به آن نقش جلوی دوربین می رود و با انرژی بیشتری به ایفای نقش می پردازد. در واقع با رضایت قبلی به سراغ نقش می رود. علاوه بر این عشق و علاقه، شناخت بهتری هم نسبت به نقش پیدا کرده و قبل از اینکه جلوی دوربین به آن جان ببخشد، در ذهن و خیال خودش با آن زندگی می کند و سعی می کند که آن نقش را در خود درونی کند. از نظر من فریدون احتشام واجد این ویژگی ها بود. البته این مساله صرفا برای نقش های منفی و خاکستری صادق نیست؛ برای نقش های مثبت هم همین قاعده صدق می کند. اساسا بحث منفی و مثبت بودن نقش نیست، مسئله جذابیت یک شخصیت و کاراکتر برای خود بازیگر است. ممکن است بازیگری نقش مثبت را بد بازی کند و همین بد بازی کردن حتی ممکن است تاثیر منفی روی مثبت بودن نقش در ذهن مخاطب بگذارد. به همین دلیل معتقدم مسئله خوب یا بد بازی کردن است نه مثبت یا منفی بودن نقش.
*پس حالا پس از یک دهه گذشت از این سریال، همچنان از تماشای این نقش لذت می برید…
حتما. وقتی از خودت در ایفای یک نقش راضی باشی یا آن نقش مورد توجه و اقبال مخاطب قرار گرفته باشد، لذت بردن از بازی در آن نقش همواره با تو خواهد بود و با هر بار دیدن باز هم تکرار می شود. همچنان که از تماشای مختارنامه و بازی ام در نقش کیان که هر سال در همین شبکه آی فیلم پخش می شود، لذت می برم.
مصاحبه کننده: سید رضا صائمی
بیشتر بخوانید:
رویگری: مردم ایران فوق‌العاده‌اند
امشب ببینید: کیان ایرانی به شهادت می‌رسد
رضا رویگری: در مختارنامه چند بار جان سالم به در بردم
م ن/ه خ
